მსოფლიო

შუშის სასახლიდან ჭოგრიტით ყურება ქვეყანას ვერ ააშენებს, “ოცნებამ” ნდობა ვერ გაამართლა – მამა პეტრე

მამა პეტრე კვარაცხელია, ჟურნალ “გზასთან” 2020 წლის, და არა მხოლოდ, პრობლემებზე საუბრობს:

ცუდი ის არის, რომ საპარლამენტო არჩევნებში მოსახლეობის უმრავლესობის ინტერესები არ იქნა გათვალისწინებული, რამაც ხალხს დიდი იმედგაცრუება მოუტანა. ისეთი სიტუაცია შეიქმნა, როცა სახელმწიფოსა და საზოგადოებას შორის გაურკვევლობის ყრუ კედელია აღმართული. 

ქართული პოლიტიკა ჩიხში შევიდა და გამოსავალი ჯერჯერობით არ ჩანს. ვფიქრობ, ორივე მხარემ რაღაც უნდა დათმოს, სხვაგვარად ამ ჩიხიდან ვერ გამოვალთ. ახლა პოლიტიკოსების მთავარი საზრუნავი ხალხი უნდა იყოს, რადგან ბევრი ოჯახი საერთოდ ულუკმაპუროდ ხვდება შობა-ახალ წელს, – აი, ეს არის ყველაზე დიდი ტრაგედია, რომელსაც უნდა ვუმკურნალოთ და არა ის, რომ ერთპარტიული პარლამენტი გვაქვს. თუ მოსახლეობის ინტერესები მინიმალურ დონეზე მაინც არ დაკმაყოფილდება, გამოსავალს ვერ ვიპოვით და ამ ჩიხიდანაც ვერ გამოვალთ. 

ალბათ ბევრის სათქმელს ვიტყვი: ჩემთვის, როგორც რიგითი მოქალაქისთვის, მტკივნეულია, როცა ხელისუფლების სათავეში ოფიციალურ მილიარდერებსა და მილიონერებს ვხედავ და ამ დროს მრავალი ოჯახი მშიერი კვდება. თანაც, ეს ხდება 21-ე საუკუნეში! გამოდის, რომ ვიღაც-ვიღაცები არხეინად, უზრუნველად უნდა ცხოვრობდნენ და ისინი ხალხმა უნდა არჩინოს?!. დაპირებული ფაბრიკა-ქარხნები დროულად რომ აეშენებინათ, სამუშაო ადგილები შეექმნათ და ხალხს მინიმალური შემოსავალი ჰქონოდა, ახლა ამ მდგომარეობაში არ ვიქნებოდით. აბა, რა გითხრათ?.. მე არა მაქვს უფლება, ყოველდღე ხაჭაპურს ვჭამდე, როცა ჩემ გვერდით ვიღაცას ცივი მჭადი ენატრება, – ეს სიტყვები როგორც გინდათ, ისე შეაფასეთ. ერთი რამ კი ზუსტად ვიცი: შუშის სასახლიდან ჭოგრიტით ყურება ქვეყანას ვერ ააშენებს. მოსახლეობა ხედავს, რომ ხელისუფლების წარმომადგენლები მილიონებს ვეღარ ითვლიან, ამას დიდხანს ვეღარ მოითმენს და პროტესტი კიდევ უფრო მოიმატებს. თუ ამაზე არ დაფიქრდებიან, ეს ხელისუფლებაც ისე დაასრულებს, როგორც მისმა წინამორბედებმა დაასრულეს.

ინფიცირებულთა სიმრავლის გამო, ეკონომიკის მეორედ ჩაკეტვა გახდა საჭირო. ყველამ იცის, რომ რეგულაციები უნდა დავიცვათ, მაგრამ სინამდვილეში რას ვხედავთ?.. ქალაქში გადაადგილება თითქმის შეუძლებელია – ყველგან უფრო დიდი საცობია, ვიდრე მანამდე იყო. გულახდილად გეტყვით – ამ შეზღუდვების არსს ვერ ჩავწვდი: კერძო სექტორში ვინც მუშაობდა, შემოსავლის გარეშე დარჩა, სამაგიეროდ, საჯარო სამსახურები ჩვეულ რეჟიმში მუშაობენ. როგორ, საჯარო სამსახურის თანამშრომელს გარანტია აქვს, რომ არ დაინფიცირდება?!. მე, როგორც საქართველოს ნებისმიერ მოქალაქეს, მაინტერესებს – რატომ დააწესეს რეგულაციები და შეზღუდვები, თუ ყველას არ შეეხებოდა?

სექტემბრამდე ვამბობდით, რომ საქართველომ კორონავირუსი დაამარცხა, რომ ჩვენი ქვეყანა მზად არის პანდემიასთან საბრძოლველად, თურმე ასე არ ყოფილა. ის, რომ ვირუსი დავამარცხეთ, ლამაზი ზღაპარი და ილუზია იყო. როცა სხვა ქვეყნებში პანდემია მძვინვარებდა, ჩვენ სოციალურ ქსელში ვერთობოდით და სიცილით ვკვდებოდით; გვეგონა, რომ პანდემია არ არსებობს, რომ ეს მოგონილი საფრთხეა. ამას დაემატა ზოგიერთი სასულიერო პირის აზრი, რომ ეს ჭორი და დემაგოგიაა, საქართველო ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანაა და ვირუსი ჩვენ ვერ შეგვეხება… საბოლოოდ, ეს ყველაფერი ბოდვა და მტკნარი სიცრუე აღმოჩნდა: როგორც სხვა ქვეყნებში, სამღვდელოება აქაც დაინფიცირდა, რამდენიმე სასულიერო პირი კიდეც გარდაიცვალა. უფალს გამოცდა არ უნდა მოვუწყოთ, ჩვენი ფანატიკური მოსაზრებები ჩვენთვის უნდა შევინახოთ და შეცდომაში არ უნდა შევიყვანოთ მრევლი, რომელიც უსიტყვოდ გვენდობა. ნებისმიერ შემთხვევაში, არ უნდა გვქონოდა ილუზია, რომ პანდემია საქართველოს არ შეეხებოდა. ისედაც, ყოველთვის მიკვირდა: რატომ გვაქვს იმის ილუზია, რომ გამორჩეულები ვართ, როცა ეს ერთი მუჭა ერი ერთმანეთს არ ინდობს და ანადგურებს?! არავითარი სიყვარული, სულიერება და ერთსულოვნება აღარ შეგვრჩენია, პირიქით, ოღონდ ვიღაც ჩავქოლოთ, ვიღაც განადგურებული ვნახოთ და მერე ზემოდან დავხედოთ… ამ სიტუაციაში უფალი ჩვენს ლოცვასაც არ შეისმენს!

ვფიქრობ, ეს დილეტანტიზმისა და უჭკუობის ბრალია. 2020 წელს დაშვებული შეცდომები კიდევ ერთხელ მოწმობს, რომ ხელისუფლება მოწოდების სიმაღლეზე არ თუ ვერ დგას, ის ზღაპრებში ცხოვრობს და ცდილობს, მოსახლეობაც მოატყუოს. ამას პოლიტიკური გემოვნების გამო არ ვამბობ – მე თუ ვინმეს გავაკრიტიკებ, მისი საქმეების გამო გავაკრიტიკებ და ამ ხელისუფლების უნიათობაზე თუ ვლაპარაკობ, სულაც არ ნიშნავს, რომ “ნაციონალური მოძრაობა” მომწონს. მიუხედავად ამისა, არ ვაპირებ, “ოცნებას” ტაში დავუკრა, რადგან სამწუხაროდ, ხელისუფლება თვითკმაყოფილების რეჟიმშია გადასული და 8 წლის განმავლობაში თავს ასე იმართლებს – ხომ ხედავთ, ძალადობაში არ ცხოვრობთ, არავინ გაშინებთ და ამის გამო ყველა მადლობელი უნდა იყოსო… გავიგე, ციხის საკნებში პატიმრებს არ აუპატიურებენ, მაგრამ ეს საკმარისი არ არის, რომ “ქართული ოცნების” საქმიანობა მომწონდეს. თავის დროზე მათ ყველამ მხარი დაუჭირა და ნდობა გამოუცხადა, მაგრამ ეს ნდობა ვერ გაამართლეს. ახლა მხოლოდ იმის იმედი რჩება, რომ გამოჩნდება ვიღაც, ვინც ამ ქვეყანას გაუძღვება, მოუვლის და დაპირებების 90 პროცენტს მაინც შეასრულებს.

წყარო – ჟურნალი გზა