მსოფლიო

"ინფორმაციის გრადაცია ამჟამად ხდება “კუბოების დაყრასა” და “სიკვდილის პალატების” განცხადებებს შორის, სერიოზული “ჩაკითხვის” შემდეგ აღმოჩნდება რომ ეს ინფორმაცია მოქალაქეთა “დასაზაფრად” არის მოცემული, რათა ისინი კანონმორჩილები იყვნენ”

ამერიკაში მოღვაწე ექიმი, ზურაბ გურული, სოციალურ ქსელში, წერს:

“პანდემიის მართვა უპირველეს ყოვლისა პოლიტიკური პროცესია, რადგან მასთან ბრძოლის აბსოლუტურად ყველა ეტაპი მოითხოვს სახელმწიფოს მიერ მკაცრად განსაზღვრულ რეგულაციებს, იქნება ეს ეპიდემიოლოგიური ღონისძიებები, კლინიკებისა და პერსონალის მზადყოფნა და აღჭურვა, ვაქცინისა თუ წამლების მოძიების ორგანიზება და ა.შ.

შესაბამისად, ამ პროცესს უნდა მართავდეს სპეციალური კომიტეტი, რომლის შემადგენლობაში უნდა იყოს ეპიდემიოლოგიც, კლინიცისტიც, ფარმაკოლოგიური სფეროს წარმომადგენელიც და სამთავრობო წარმომადგენლებიც. კომიტეტის პროფესიონალებს ევალებათ არსებული კლინიკური და ეპიდემიოლოგიური სიტუაციის საფუძველზე გააკეთონ ლოგიკური გათვლები და მათ საფუძველზე მისცენ რეკომენდაციები პოლიტიკოსებს.

ცხადია, ნებისმიერი გათვლის გასაკეთებლად საჭიროა გქონდეს ინფორმაცია. ეს ინფორმაცია უნდა იყოს გამჭვირვალე და მაქსიმალურად ზუსტი. ინფორმაციის მოსაპოვებლად აუცილებელია სტატისტიკური მონაცემები; მაგალითად, როგორია ვირუსის გავრცელება, რამდენი ადამიანია დაავადებული, რამდენმა გადაიტანა დაავადება, რამდენმა გადაიტანა უსიმპტომოდ, მინიმალური სიმპტომებით, რამდენს დასჭირდა წამალი, ან რატომ დასჭირდა; რა წამალი და რა რაოდენობით, რომ სტრატეგიული მარაგები შეიქმნას; რამდენია კრიტიკულ მდგომარეობაში მყოფი პაციენტი და რა დატვირთვა აწევს შესაბამისად ამა თუ იმ კლინიკას და მთლიანად ჯანდაცვის სექტორს და ა.შ.

ახლა ვნახოთ რა ხდება საქართველოში.

1. საყოველთაო ტესტირება ამ მცირერიცხოვან ქვეყანაში არის უაღრესად მცირე და პრაქტიკულად არარსებული, სტატისტიკური თვალსაზრისით;

2. წარმოდგენა არა გვაქვს რამდენმა ადამიანმა გადაიტანა ეს დაავადება მინიმალური სიმპტომებით. მაგალითად, კლინიკებში მყოფ ე.წ. გამოჯანმრთელებული პაციენტების რა პროცენტულ რაოდენობას არ სჭირდებოდა არავითარი სამედიცინო დახმარება და რა სისტემით მკურნალობდნენ ამ პაციენტებს;

3. წარმოდგენა არა გვაქვს იმაზე, თუ საშუალოდ რა სიმძიმით მიმდინარეობს საქართველოს მოსახლეობაში პანდემია. უკვე ემპირიულად დადგენილია, რომ სხვადასხვა ქვეყანაში დაავადება განსხვავებული კლინიკური სიმძიმით ვრცელდება. თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტს, რომ მხოლოდ 3 თუ 4 გარდაცვლილი გვყავს, აშკარაა რომ არც ისე მძიმედ. და თუ რატომ, ამის ობიექტური მიზეზების გარკვევას მოგვიანებით უნდა შევეცადოთ და არ შევქმნათ ფანტასმაგორიული მითები ქართული კლინიკური შესაძლებლობების შესახებ. (მერწმუნეთ, არ ღირს, რადგან პანდემიის დამთავრებისთანავე ობიექტური პროფესიონალები შეისწავლიან რეალურ მიზეზებს და ყველა მითი დაიმსხვრევა; თუმცა ამის თავიდან აცილება შესაძლებელი იქნება, თუ არავითარი სტატისტიკა არ იარსებებს).

4. ქართული ეპიდემიოლოგიური და კლინიკური სფეროებისაგან მიღებული ინფორმაციის გრადაცია ამჟამად ხდება “კუბოების დაყრასა” და “სიკვდილის პალატების” განცხადებებს შორის, თუმცა რომელიმეს დამადასტურებელი სტატისტიკური ან კლინიკური მაჩვენებელი ობიექტურად არ არსებობს. უფრო მეტიც, სერიოზული “ჩაკითხვის” შემდეგ აღმოჩნდება რომ ეს ინფორმაცია მოქალაქეთა “დასაზაფრად” არის მოცემული, რათა ისინი კანონმორჩილები იყვნენ.

ამრიგად, ძვირფასო ქალბატონებო და ბატონებო, ამჟამად საქართველო ზის სახლში ჩაკეტილი, მშიერი, შეშინებული, უაზროდ გამოყენებული მედიკამენტის დეფიციტში, ყოვლად გაურკვეველი, მაგრამ ლოგიკურად სავალალო ეკონომიკური პერსპექტივებით და რაც მთავარია, ამ ყველაფრის გაურკვეველი ვადით გაგრძელებით.
თუკი ზემოთქმულს მშვიდად გაიაზრებთ, მერე დაფიქრდით, თუ რას უზამს ამ აბსურდული ქაოსის შემქმნელი ნებისმიერ ადამიანს, რომელიც შეკითხვებს დასვამს ზემოთ ჩამოთვლილ საკითხებთან დაკავშირებით.
დაფიქრდით იმაზეც, თუ რა გელით ამ საინფორმაციო ვაკუუმში არსებობის კიდევ დიდი ხნით გაგრძელებით…
და თუ დაფიქრდებით, ვისაც ფიქრი და ლოგიკური მსჯელობა გიყვართ, მაშინ ბევრ რამეს მიხვდებით … “